Yazar: Gülten Kahraman

hani mevsime inat delerek göğsünü karın göz kırpar ya güneşe? düşlerken seni kardelen oluyor yüreğim… yağmur yağıyor sonra sokağa ilk öpüştüğümüz ıslak bir serçe ötüşü yalıyor evreni dudakların geliyor aklıma… masum bir sıcaklık basıyor içimi sen oluyor her damla bastırıyorum göğsüme özlemi diriliyorsun kollarımda hissedip iliklerime aktığını mutlu başlıyorum güne… ilahi bir deme düşüyorum ansızın yayılınca ekmeğimin buğusu…

sen zulamda suskun yara aberna! dün kayıplarından geliyoruz unut dediler sana kendini ben yitirmiştim köklerimde seni… gizlerin susturulmuş düdenlerde kesilmiş dilin korku dikilmiş yerine bir konuşsan ah! unutmuşsun yetini kaynasa da sularınca yüreğin kök acılar yırtsa da ciğerini ucunda kopsa da kıyamet yok dilinle konuşamazsın aberna istesen de! sokulsan da saklayamaz  koynuna kala’n ki kitabesiz…